BİR SELVİ GÖLGESİ 
  
Rûhumu bu çarmıha kendi elimle gerdim:
Bir nebî ızdırâbı kaynıyor her yerimde.
Ölüm, siyah bir tütsü yakıyor gözlerimde;
Ağladığım her nefesi son nefes gibi verdim!
 


Neşeler, ihtiraslar, arzular, artık gidin:
Kahkahalar içimde kaynayan birer zakkum
Işıklar, gözlerime serpilen bir avuç kum!
Bir selvinin gölgesi: son cenneti ümidin…
 


Bir selvinin gölgesi: kırk yılın son emeli,
Son hıçkırık bu selvi gölgesinde dinecek;
Son damla yaş bu selvi gölgesine sinecek
Alnımı okşayınca ölümün anne eli.

(Türk Şiiri Antolojisi, S.168-169) 

Yusuf Ziya Ortaç
( 1895 - 1967 )


Işığın Büyüsü, S. 306