Kapı ve pencereleri örtük odalarda 
sürdürüyorum günlerimi 
ve bilmiyorum 
bu tutsaklığın 
içimde, 
ne zaman açıldı tomurcuğu? 




Ömrüm...Ömrüm...Ömrüm... 




Ömrüm ki; 
hasretten, acıdan, sevgiden 
yazdığım her şiir, 
bütün sıkıntılardan 
arınmak için 
anlaşılır bir yaşam arıyor kendine... 




Görmek bile sıkıntı veriyor bana; 
- yine de acıyorum onlara - 
saksıları kurumaya yüztutmuş, 
apartman aralarında paslanmış, 
şehir tozuna bulanmış, 
daracık dünya insanlarına... 




Yirmibirinci yüzyıl unutkanlığı artık; 
sarmaşık, begonya, 
kokusu tüm çiçeklerin... 
Şehrin ruhsuzluğuyla 
ürkütülmüş her biri... 


Veysel TOPRAK