ŞUBATTAN GÜNÜM GİTTİ

- Bahtiyar Vahapzade’ye -

Ey Atamın kardeşi, Bahtiyar Atam… Sen gittin, Şubattan bir günüm gitti. Geceyi kovalayan Ak günüm gitti. Özüm gitti, Ay Ata, Dilimde Sözüm gitti, Ocakta Közüm gitti, Sırdaşım, Gözüm gitti. Ey Atamın kandaşı Bahtiyar Atam, Sen gittin, Şiirin mayası gitti. Hazarın son kalan Sayası gitti, Haydar Babanın Toprağa kök salan Kayası gitti. Ay Ata, Sen gittin, Sanatın en yüce Payesi gitti. Ey Atamın yoldaşı, Bahtiyar Atam, Sen gittin, Şeki’de dağlarım yandı, Bakü’de göyneyen Sağlarım yandı, Bağrımda Karabağım yandı. Elim yandı, Ay Ata… Elim… İçinde canım yandı. O tayda Vurgun’a uçtun, Bu tayda Anarım yandı. Kime ne diyeyim? Ay Ata, Türkçemin padişahı, Sen teki asırlık Çınarım yandı. Ey Atamın adaşı, Bahtiyar Atam, Sen gittin, Hıyaban ziyalı oldu, Cennette mekanın dayalı oldu. Bir bak bize Ay Ata, Olan bize oldu, Şiir yetim kaldı, Söz yetim kaldı. Sözünü nağmeleyen, Kopuz yetim kaldı, Saz yetim kaldı. Giden bizden gitti Ay Ata, Şubattan günüm gitti, Kafdağının ardından, Korkutdey ünüm gitti. Ey Türkistanımın Korkut Atası Bahtiyar Atam, Ülküme yön veren, Yolun nerede? Gülistana canı yanan Canın nerede? Yürekten bakışın, Güle dokunuşun Nerede? Ay Ata, Yunus gibi çağlar delen Sesim nerede? Türkistanlı ses bayrağım Nerede? Aksakalım, Öğretmenim, Nerede? Ey Türkün Bilge Atası, Azerbaycanımın Tok sesli, Şehriyar Atası, Sen gittin Yarım gitti. Hülyamı barındıran, Sevdamı arındıran Devletim, Varım gitti. Yer eyle Ay Ata, Makamında Bir balaca Yer eyle… Tut elimden, Apar beni Ay Ata, Dünya ateş, Yakar beni Ay Ata…

Cemal Şafak

Ardahan-Şubat 2009



ŞİİR PARKI