DURULMUŞ BİR DENİZ GİBİ SERSERİ RUHUM

Vurmuyor kıyıya 
Artık kabaran dalgalar yok 
Kayalıklarda gizlenmiş sirenler çalmıyor 
Durulmuş bir deniz gibi 
Serseri ruhum 
Zamanın demir parmaklıklarıyla örülü 
Hayat zindanında mahkûm 
Kaybolmuş yaşamını arıyor 
Kahkahalarımı nerede yitirmiştim? 
Nerede solmuştu yüzüm? 
Nerede çoban yıldızı gibi parlayan gözlerim? 
Bukle bukle siyah saçlarım 
Dans eden güçlü ayaklarım, nerede? 
Babamın 
Tok, vurgulu ve gür bağırışları 
Yüzünden merdiven altında saklı 
Çocukluğumu görüyorum; 
Sapan taşıyla vurulup 
Duvar dibine sinmiş 
“Üşüyorum” “korkuyorum” diye seslenen 
Kanadı kırık serçenin gözlerinde. 
Gençliğimi arıyorum; 
Uçurduğum kartalın özgürlüğünde 
Yağmurdan sonra açan güneşte 
Ve 
Yuvarlaklığında dünyayı döndüren 
Dolgun kalçaların saçtığı ateşte...

TAHSİN ÖZMEN

Foça - Ağustos 2003