KIZIL BİR GÜLDÜR HAYAT

Kaçıncı basamağında 
olursan ol yaşamın, 
karamsarlığa kapılıp 
umutsuzluk hırkasını 
giyme sakın..
Çekiver ipini umutsuzluğun, 
ilmek ilmek sökülsün.. 
Taptaze 
umut çiçekleri ek 
gönül bahçene, 
gerisi 
gelir elbet bir gün.. 



Yumma güneşe gözlerini,
daya bir merdiven 
gökyüzüne, 
yıldız topla..
Saçlarını tara 
pırıl pırıl güneşin.
Sitem etme 
düşlerine yağan kara,
damla damla 
erir elbet bir gün..



Susturma yüreğini, 
en umutsuz bir anda 
yağan yağmur,
toprakta 
capcanlı bir umut olur..
Taptaze bir bahar dalının çoşkusunu 
tomur tomur
sana da 
verir elbet bir gün.. 



Gözyaşıyla dolmaz deniz, 
meraklanma..
Uçurtmasını yitiren 
çocuğun 
gözyaşları kurur, 
üzüntüsü durur. 
Ararsan; 
ipinden kurtulmuş 
serseri bir uçurtmanın 
özgürlük sevinci 
seni de bulur, 
bulur elbet bir gün.. 



Yaprak ödünçtür dallarda 
önemli olan; 
umuttan yoksun kalıp 
gözlerde ışığı kaybetmemek, 
direnci yitirmemek.. 
Dikenli de olsa 
kızıl bir güldür hayat 
onu sevmek gerek.. 
Yeşile düşman bir bahçıvana 
kendini sevdirmez çiçek,
yaprak yaprak 
ölür elbet bir gün..



Yeni yüzler dene, 
asla vazgeçme sevmekten, 
sünger çek maziye, 
yak 
ne varsa kötü 
gönlünün ocağında..
Geç karşısına, 
sevgi kahvesini, 
dostluk kahvesini yudumla 
umudun şefkatli 
kucağında..



Yık barikatları, 
erit prangaları halka halka, 
zaman defterini kapat..
Tekrar merhaba deyip yaşama 
kızıl gülden 
derin bir soluk al, 
kendine yepyeni bir dünya yarat..



Bırak, 
saçlarını okşasın rüzgar, 
apak kar yağsın karanlıklarına.. 
Her şafakta, 
doğan güneşi karşıla,
batarken kızıllığını şarap şişelerine doldur, 
yıllansın.. 
Unut hazan mevsimini, 
her daim 
hayat harmanına 
yağmur yağsın çisil çisil, 
ağaçlar tomurcuklansın.. 
Aç yüreğinin kapılarını, 
bir kuş da 
sen uçur 
kanat çırpmanın 
tadına varsın.. 



Bahardaki umudu, 
gök kuşağındaki çoşkuyu, 
zerafetini gülün, 
muhteşem hazzını 
bir bebeğin omzundaki gamzeden öpüşün.. 
Köpük köpük aşkı, 
soluk soluğa, 
çimler üstündeki sevişmeleri düşün.. 
Yaşamak: 
zor da olsa ne güzel.. 
öyle mi ya ölüm,
öyle mi ya ölüm?

TAHSİN ÖZMEN

Ocak, 2005