Yeryüzünün yanağına yavaşça çöküvermiş,
Gökten mi akar yerden mi fışkırır su, dolar çukur
Dağların yerle buluştuğu pembe kokulu yerde
Yıldız desenli bohçadan demet demet gül dökülür.
Mavicik berrak yüzünü buruşturur ara sıra
Gülümseyen dalgalar beyaz gelinliğini serer sahile
Dizi dibinde hırçın mavi, kollarında yorgun yeşil
Yüksek kayalarda vatan bekçileri ,ellerinde güller.
Neden insan hep birilerinin önüne geçmek ister
Kendini buzlu suya atan ilk penguen olamazlar
Neden Kaf Dağı’ndan inmez, yerle bir suyun kıyısına
Eğridir gölünü kucaklamış dağlar, “vatan “diye kükrer.
Gölün tatlı suyunda süzülen mutlu alabalıklar
Onlara inat kıyıda çığlık çığlığa şişer kurbağalar
Isparta halıları dillerde, gül aşk olmuş gönüllerde
Her mevsim mavi yeşil huzur bulunur Eğridir ‘de...
