Kök salmış hüzün damarlarımda
silik bir buğu misali süzülür
ruhuma el salladım dün köhne bir rıhtımdan
hayal meyal yüzün ne güzel canım
ne güzel uyanır gibi yeni bir bahara
uyanmak yanından
isilik bir yaşamın kırıntılarını silkip kucağımdan
hırçınlaşıyorum gün be gün
karmaşık asalak bir organizmayım ben
artık anlam bulmuyorum anlamsızlığımdan
bir okka yalan dünyanın nefretini kussam
midem bulanıyor acımın derinliğinden
ıslık çalıyor gemiler rıhtımdan geçerken
tüm canlı hücrelerimi ruhumla yolluyorum
kalbim dışındaki organlarımın
işe yarar olanların hepsini bağışlıyorum
sen de beni bağışla ey Tanrım
ölürken galiba biraz işine karışıyorum
senin ölüm trenini beklemektense ben yürüyerek geliyorum...




Sebla ÜNAL