Şimdi uzaklardasın böyle bir şarkı vardı
sen sevmezdin zaten hüzünlü şarkıları
ben de sevmezdim sen yanımdayken
şimdi o şarkılara sarılıyorum.
Hiç kimse okumasın şiirlerimi,
kimse dinlemesin anlattıklarımı,
sensizken yaşamak bile ağır geliyor.
Yaşamak için hayaline sığınıyorum.
Hani biz seninle bulmuştuk aşkı?
Sen başka bir kalpte onu mu arıyorsun?
Hani bir tek aşk vardı şu alemde,
peki bizim bulduğumuz neydi
ya da ben mi yanlıştım bu hikayede?
Uzaklardayım diye seslendi mi sana aşk 
ve sen tası tarağı toplayıp gittin
beni hayatında hiç olmadı sayarak.
Belki de varlığıma lanet ettin.
beni ne acı bir veda bile etmeden
Yaşanan onca anıya rağmen
puslu bir cama iliştirilmiş küçük bir kağıt
elveda diyen.
Acaba hiç geri dönmeyeceğini
çıkartabilir miyim bu sözden?
Acındırmıyorum kendimi sana,
yalnızca haklı bir sebep arıyorum ayrılığa,
ben söyle davrandım da gitti diye,
ama bulamıyorum belki de yok,
keşke olsaydı,
keşke kavga etseydik sabaha kadar,
bir kızgınlıkla gitmiş olsaydın,
bir öfke duysaydım içimde,
belki ikimizin de yaraları geçince,
geri dönerdin kim bilir belki de.
Oysa böyle gitmen daha da acı,
herşeyi düşüne düşüne
ve asla geri dönmemek üzere
gidişin.
Böyle suskun ve çaresizce kalan
yüreğim.
Sen varsın olsun sevme hüzünlü şarkıları,
sen o sevdiğin şarkılarla kal,
ben sana asla elveda diyemem,
o yüzden aşkım; hoşça kal...




Sebla ÜNAL