YOKLUĞUN, YANAN BİR KİBRİTİN BOYUN BÜKÜŞÜDÜR

Bir kibrit gibi yanıyorum, boynum bükülüyor.
Yangın! 
Orman yangınlarının
Yanında hiç kaldığı bir yangın.
Ateşsiz,ışıksız,külsüz,dumansız...
Sensizliğin yangını.
Ad koyamadığım sevgili!
Sana ad koymamıştım anımsıyorsan.
Çünkü ad konulan her şeyin
birgün  sona ereceğini biliyordum.
Seni somutlaştırmak istemedim.
Somut şeylerin bir sonu olduğunu bildiğim için.


 
Gülüm deseydim...
Bir gül düşün ad koyamadığım.
Güllerin en güzelini düşün...
Sevgiyle de olsa,ne kadar sularsam sulayayım
Birgün solup  yok  olup gitmeyecek miydi?
Canım deseydim...
Birgün can bedenden ayrılıp gitmeyecek miydi?
Seni ölümsüzleştirmenin tek yolu buydu.
Sen ad koyamadığım.
Sen ilk göz ağrım,
Sen ufuklar ardında yeni ufuklar olduğunu öğreten,
Sen sevgi penceremi   sonsuza dek açan
YOKLUĞUN YANAN BİR KİBRİTİN BOYUN BÜKÜŞÜDÜR...
Saçlarınla gel,gözlerinle gel...
İster gün  ağarırken
İster  kararırken gel...
Yeter ki gel...


 
Saatlerce yürüyeceksin bu karda
Ardına bakmadan
Düşünmeyeceksin geçmişi
Gelecek kar gibi
Paydos artık mutsuzluğa
Son ver hüzne
Bahar gelecek mutlaka 
Kışın ardı  umut...

RIZA ASLAN