SAÇLARIN

Saçlarım acıyor fesleğen kokulu memelerinden ılgıt ılgıt akan sütle çok oldu yıkanmadı ruhum.

Memelerin; tırpan sallayan tinimin boynu bükük başakları.

Nikotin zulalı dişlerimin arasında dilimin pelesenkleriyle kapışıp yine galip geliyor Özgürlük...

Kurtulmak amaç olsa da yok hiçbir şafakta anmadan geçip gitmek ölü toprağından.

Saçlarım dökülüyor artık hayalini kuramadığım denizlerin esiridir ruhum artık hayali yok ruhum tanışamadığım güvercinlerin kanatlarında çağlayanların yolcusudur.

Bedenim halen burada

Parmaklarımın ucundan dökülürken utandığım cinayetlerin kanları -çayıma- ayrı bir tattır bugün Filistin askısı vurmak boynuma.

sönmekte yıldızlar bir bir her dokunuşumda ve ne hazin hiç doğan olmadı

bunca ölüm ardında.

Saçlarım, ak saçlarım da yok artık uludağların sağlıklı bozkırlarında gezinip geleli beri.

Başım üşüyor beynim aklım; almıyor bunca sitemi.

Islak dudaklarının sıcak nefesinin buğusuna yazdığımdan beridir seni parmaklarımla Yoksa diyorum hiç dokunmasa mıydım? her seferinde yeni kapılarından geçtiğim,

Saçlarına...

Nihat POLAT
Mart 1995 / Lefkoşe

 




ŞİİR PARKI