Çakıl  taşlarıyla  dolu  bir  çöldeyim
Yalnızlığın  hududunu  doladım  belime
Beyaz  bir  karanfil  yeşermiş
Şu  iskeletin  hemen  dibinde.




Hazin  bir  aşk  olsa  gerek
Çölün  azabı  çalmış  olmalı  sevgisini
Bir  umut  yaşatmış  sanki  karanfili
Üzerinde  çiğ  taneleri,  birini  bekler  gibi.




Hani  işin  ucunda  müebbetim  olmasa
Takardım  onu  saçlarıma
Burada  daha  özgürsün , çiçeğim 
Götüremem  seni  dünyama.




O , sevgiye  susamış
Ben , gökyüzünün  maviliğine
Yok ki  fayda  birbirimize
Üstelik  açım , muhtacım  ekmeğe.




O , direnemedi  güneşin  ışıklarına
Ben , kanıverdim
Azrail’in  uzattığı  bir  tutam  zeytin  dalına
O , yeni  bir  tohum  bıraktı  toprağa
Ben , ağlayarak  uyandım  aynı  koğuşta...



Nilgün KULA