Ne  gönüller  viran  oldu  onun  elinde
Ne  gözyaşları  boğuldu  onun  dilinde
Şu  töre  dedikleri mi  kıydı  bize
Kara  toprağı  bile  reva  görmedi  
Seven  gönlüme.




Kundakta  bebe , ne  bilir  ana  yokluğunu
Arar  büyüdükçe  seni , sonra  alışır
Ben  yar  diyemem  senden  gayrısına
Onu  kimlere  bırakıp ta  koşayım  sana.
 



Beni  tutan  minik  bir  bebeğin  sedası
Çağıran  helalimin  kanlı  toprağı
Anam  girdi  kanıma , 
Yoktu aklımda  kuma.




Nasıl  inandın  anama , tanımamış  gibi  beni
Severken  kızımı , severken  seni
Nasıl  düşünebildin  onunla  evlenebileceğimi
Daha  kuma  giymeden  gelinliği
Sen  giydin  kefeni.




Çok  sevdiğin  ben , 
Divane  olduğun  yavrum
Hiç mi  aklına  gelmedik
Dikenli  tellerden  yaptığın
O  ilmeği  boğazına  geçirirken...



Nilgün KULA