VEFÂNIN ÖLÜMÜ

Ben kan ağlarım; senin gözlerin bile nemsiz
Ölüyorum kahrımdan; sende tutmaz hiç bir iz.



Hani ahidlerimiz vardı, ebed mihverli !?
Vefa derdin ey can.. bu ne ihanettir şimdi!



Bilirsin; kazanmak, bir koca ömür isterdi
Kaybetmeye ise, bir anlık gaflet yeterdi..



Halbuki; bu ne bir, ne iki, ne de üç oldu!
Gönlüm yoruldu sitem etmekten, hatta soldu!



En sonunda çatlattın sabrımı pâre pâre!..
Reva mıdır, sen söyle gülüm, zulmetmek yâre?



Bir dost ki, kâr etmemiş en son, ol sitem bile;
Ne iltifat, ne ceza.. gayri her şey nafile!.



Yıkıldı saltanatı kalbimin, çöktü arşım;
Dağıldı dost albümüm, ayazda kaldı na’şım.



Artık anladım; Allah dost, Peygamber de yârmış!
Gerisi hep hikâye.. yalnızca Allah varmış!...

MUSA HÛB

09 Ekim 1996
Altunizâde / İstanbul