BİR GÜNEŞ ÖLÜR
BİN YILDIZ DOĞAR


I

Bir güneş ölür 
Her günbatımı  
Yeryüzü tepelerinde
 


Saçılır kıpkızıl kanlar
Arz u semaya
Düşünceleri dağlayan bir hüzünle



Loş bir iklim 
Sarılır madde ve manaya
Sırılsıklam



Süzülür gönlüme
Gözyaşları güneşin
Hüzme hüzme



Kançanağı gözleri
Kapanıverir
Bitkin ve yanık edâsıyla



Bir veda ağıtı yakar sessiz ve güftesiz
Her akşamüstü
Mezarlıklarda



Yollanır gider bir meçhûle
Dönmek üzere fecr yamaçlarından
Bir Nesl-i Mev'ûd ile



Dilinde ledünnî doğuşun son türküsü
Uyandırır gecenin mahmurlarını
Ilgıt ılgıt seherlerde



Yepyeni güneşler yükselir
Her şafak sökümü
Gayb ufuklarından



Derken bir güneş batar; bin yıldız doğar
Bir gün biter; bir ay başlar 
Sürer gider bu devran kıyamete kadar
                  

II

Ben vurulmuşum ikindi yıldızına
Zamanın elveda imzasına
Sağnak sağnak rahmet yağmuruna



O
Bir idealdir 
Her liderin gönlünde yatan



O 
Bir bûsedir
En güzel güzellikleri ışıldatan



O
Bir kevserdir
Çamurları yıkayan



O
Bir tütsüdür
Kristal ruhlarda duyulan



Bahar 
Günebakanıdır onun
Yazlarsa vuslat



Sonbahar
Ayrılık rüzgarı
Kışlarsa hasret



Maviliklerin firûze gözlerinde
Bir samanyolu çizer
Onun bu efsunlu gölgesi



Evet ben güneşin çocuğuyum
Tanrılara meydan okumuşum
Yarasalar sevmez beni



Doğ ey gündüzlerin mayesi
Kurtarıcım-bengisuyum
Kuruver artık bayramyerini...

MUSA HÛB

10 Ağustos 1994
Ankara-İzmir, askere giderken...