KENDİNİ İHBAR

                  
Bir erken emeklidir yolculuktan düş atlasında 
Ama var, tülbentlerden geçerek; var, sessizce 
Arada yol şarkıları uydursa da kavşaklarda hâlâ 
Arada barajlar kurarak aşka heyelanlı bölgede 
İntihar eteklerinde yırtar gibi olup da kefeni 
Randevular verip kendine unutarak geçiyor ömrü 
Nasıl da buharlaşıyor ince ince çözündüğü sular. 



 
Ne erkendi ne genç: ilmiğini yitirmiş bir düğüm 
Gibi ortada, bekliyor o kahraman duyguyu ve yadsıyarak 
Az yorumlanmış sokak aralarında üstü çizilmiş bir kedi 
Sığıntı bir kedi olarak bekliyor öte yanını yadsınarak 
Yağmur ve hüzün yontucusu sokak çocuklarınca 
Onlarca imzasız bir mektup olarak atılıyor okyanusa 
Kendini silerek bütün aşklı ayrıntılardan bütün iyi 
Vere vere kendini ele, bütün yorumları yadsıyorum ...




 Muammer KARADAŞ