İNSANOĞLU KUŞ MİSALİ

Zamanında Üsküdar’da bir “Miskinler Tekkesi” bulunurmuş. Adından da anlaşılacağı üzere buraya yurdun en tembel, en miskin insanları takılırmış. İşte burada iki miskin kendilerine iki sandalye bulup oturuyorlarmış. Gel zaman git zaman havalar gittikçe soğumaya başlamış. Tekkenin de penceresi açık ama kimsenin ayağa kalkıp pencereyi kapatmaya mecali yok.

Birinci miskin: "Yahu havalar iyice soğudu, şu pencereyi kapatmak lazım."der.

İkinci miskin: "Doğru söylüyorsun mirim, kapatmak lazım." der ama aradan saatler geçer, haftalar geçer yine de birisi kalkıp pencereyi kapatmazmış. Sonunda birinci miskin daha fazla dayanamaz bütün gücünü toplayıp karşı pencereye ulaşır, camı kapatır ve hemen oracıktaki bir iskemleye kendini bırakır.

Sonra da öteki miskin arkadaşına:

"Ya mirim gördün mü, insanoğlu kuş misali. Dün neredeydim, bugün neredeyim..”der.