ÖLÜM
  
 - I -

Sözünde durmadı mavi gökler;
Gün kararıyor gitgide ölüm.
Akşam yeli nedameti söyler;
Nedamet yer etti bende ölüm.



Ne yapsam, gün doğmuyor gönlümce;
Sudur akar kendi bildiğince,
Hangi pencereye koşsam gece;
Gitmiyor bu can bu tende ölüm.



Ne vefasız geçmişten hayır var,
Ne gelecekler imdada koşar,
Çoktandır tekneyi aldı sular;
Çoktandır ümitler sende ölüm... 


- II -

Ey kurumaz membaı sükûtun
Işığı güneşten zinde ölüm
Altında şu alçalan bulutun
Sendedir umduğum müjde ölüm.



Aynada zifiri bir gecedir
Bütün zulüm bu suçsuz kalbedir
Sabır tesbihim kopmak üzredir
Ne gün kalkacak bu perde ölüm?



Ne gün aslına dönecek bu ten?
- Taş, toprak, çiçek, su veya maden -
Ruha ebediyeti vaadeden
Efsanevi yalan nerde ölüm?

Cahit Sıtkı Tarancı
 ( 1910 - 1956 )




Otuz Beş Yaş, S. 20-21



Bu şiiri sesli izlemek için tıklayınız.