CAN BİLE CANIMI SIKIYOR BABA

Divane başımda yeller eserken, Seni duymuyordum, of oğul derken, Bana dediklerin, çekip giderken, Şimdi birer birer çıkıyor baba. Sana yoldaş gibi olamadım eş, Hep senin sırtından geçindim beleş, Ondandır ki içten bu dert, bu ateş, O gün, bu gün beni yakıyor baba. Sen yokken çırpınıp ahuzarımla, Hala sürünürüm kalan yarımla, Seni düşündükçe gözyaşlarımla, İçimde şimşekler çakıyor baba. O eski oğlunu gel de gör şimdi, Butün yelkenlerim yerlere indi, Ne kadar dert varsa sırtıma bindi, Yavaş yavaş beni yıkıyor baba. Seni bilemedim o zaman seni, Gözüm görmüyormuş asıl seveni, Şimdi pişmanlıkla ben inleyeni, Gelen kancasına takıyor baba. Meğer diken imiş gül sandıklarım, Terk ettiler, o gün inandıklarım, Ağıta döndükçe hıçkırıklarım, Eller dönüp dönüp bakıyor baba. Ne olur ki artık var olsa vefam, İş başa düşünce kalmadı sefam, Hele günden güne arttıkça cefam, Can bile canımı sıkıyor baba. Çare arıyorum, derdime çare, Mülk desem kalmadı bir metrekare, Çulum delik deşik, can pare pare, Ömrüm sel hızıyla akıyor baba. Saçlarım ağardı, tenim sarardı, Gözlerim yoruldu, ferim karardı, Artık günlerimin kalmadı ardı, Ecel nefesimi tıkıyor baba...

MURAT DEMİR



ARKADAŞINIZA GÖNDERMEK İÇİN :




ŞİİR PARKI