ATAM


Öksüz kuzular gibi gezerken melûl, mahzun
Gördüm ki: her yer, her şey ağlıyor uzun, uzun



Hıçkırıyor derinden matem sarmış rüzgârı
Ve yıldızlar kor olmuş semanın gözyaşları.



Öldün mü nasıl, nasıl: kalplerimiz kan ağlar;
Gökler çatırdar gibi devrilir gibi dağlar.



Yıldırımlar hızını ancak Atamdan aldı
Köpüren deli seller yanında bir çay kaldı.



Ey Atalar Atası ey mucize yaratan
Tarihlere ün verip şan katan şeref katan.



Hayır, hayır ölmedin, ey aslan yelelim sen
Fakat hıçkırıklarım, hıçkırıklarım neden.



Tarihler dize geldi, ölümler dize geldi
Ebedilik esrarı ancak sana verildi.

                               
~ Nahit Ulvi AKGÜN ~



Anadolu Gazetesi, 17 İkinciteşrin, 1938, S. 2